Program


Uchodźcy. Testigo documentary

Uchodźcy. Testigo documentary

Zapraszamy 18 maja na spektakl „Uchodźcy. Testigo documentary” w wykonaniu trójmiejskiego teatru tańca Dzikistyl Company.  több

Nincs aktuális előadás

Ön egy múltbeli eseményre keresett. Kérjük, válogasson aktuális kínálatunkból a Jegy.hu keresőjében!

Utolsó előadás dátuma: 2018. május 18. péntek, 19:00

Spektakl odbędzie się w ramach IX edycji Festiwalu Literatury i Teatru Between.Pomiędzy.

Spektakl dotyka kwestii wzbudzającej w ostatnich miesiącach ogromne emocje w całej Europie: losu uchodźców, opuszczających swoje rodzinne kraje z powodu wojny czy prześladowań, podróżujących tysiące kilometrów w poszukiwaniu lepszego życia. Skupiamy się w nim przede wszystkim na dramatycznych losach jednostek, zmagających się z brakiem schronienia, żywności, poczucia bezpieczeństwa. Zależy nam na zobrazowaniu jak najbardziej wiarygodnie – za pomocą ruchu – stanów psychicznych towarzyszących ucieczce, a także skupiamy swoją uwagę na ciele człowieka w momentach ekstremalnego wysiłku fizycznego.

Los uchodźców oddany jest nie wprost, a przez ruchowe skojarzenia – ciasnotę, wyobcowanie, poczucie dyskomfortu, nadzieję na wolność szybko tłumioną przez pozostałych, bierność i zwątpienie przeplatane z momentami radości. Nie rezygnujemy również z komentarza o wymiarze społecznym i politycznym.

Bezpośrednią inspiracją przedstawienia są zdjęcia oraz rozmowy z Maciejem Moskwą, trójmiejskim fotografem, zdobywcą m. in. nagrody za Zdjęcia Roku w Ogólnopolskim Konkursie Fotografii Prasowej Grand Press Photo oraz Grand Prix XIX Pomorskiego Konkursu Fotografii Prasowej Gdańsk Press Photo 2015 im. Zbigniewa Kosycarza. Moskwa jest członkiem Testigo Documentary, kolektywu dziennikarzy skupiających się na tematach społecznych, politycznych i dotyczących środowiska, które często nie trafiają do mediów mainstreamowych. Urodzony w Gdańsku fotograf konsekwentnie, przez wiele miesięcy, dokumentował masową ucieczkę mieszkańców ogarniętych wojną krajów Bliskiego Wschodu. Interesują nas historie wyciągnięte przez Macieja Moskwę bezpośrednio od ludzi, którzy znaleźli się w kryzysowej sytuacji, które pokazują prawdę o kryzysie uchodźców i trwającej wojnie.

Twórcy:

Reżyseria: Patryk Gacki

Choreografia, światła, kostiumy: DzikiStyl Company

Muzyka: kolaż

Wykonanie: Wioleta Fiuk, Patryk Gacki, Michał Łabuś (gościnnie)

opieka artystyczna w ramach GFT: Pavel Zuštiak

więcej o DzikiStyl Company: https://www.facebook.com/DzikiStyl/

fot. Piotr Połoczański

Recenzje:

„Uchodźcy. Testigo documentary”, najnowsza premiera formacji DzikiStyl Company, potwierdza silną pozycję grupy na polskiej scenie tańca i udowadnia, że za pomocą samego tylko ruchu można opowiedzieć o ważnych kwestiach politycznych i społecznych. To poruszający spektakl-oskarżenie, z wyrazistą choreografią, silnymi emocjami i jasnym przesłaniem.

Bezpośrednią inspiracją przedstawienia są zdjęcia i rozmowy z Maciejem Moskwą, urodzonym w Gdańsku wielokrotnie nagradzanym fotografikiem, członkiem tytułowego kolektywu Testigo documentary. Moskwa od wielu miesięcy śledzi z aparatem fotograficznym los przybywających do Europy z Bliskiego Wschodu i Afryki uchodźców.

Choć w choreografii pojawiają się bezpośrednie odwołania do zdjęć Moskwy, to ich znajomość nie jest konieczna, aby odczytać przedstawienie. Choreograf i reżyser spektaklu Patryk Gacki prowadzi swoją opowieść w sposób jednoznaczny i wyrazisty, stawiając nie na linearną, paradokumentalną  historię, ale emocje towarzyszące tym, którzy zmuszeni byli opuścić swój kraj i ruszyć w nieznane.

Właśnie taka scena otwiera cały spektakl. Z ciemności snopy światła latarek wydobywają ciało Wiolety Fiuk, która budzi się i, męczona wspomnieniami wojny, rusza w drogę. Kolejne sceny to symbole losu uciekinierów, dzięki mediom znane praktycznie nam wszystkim: podróż przez morze, przybycie do Europy, doraźna pomoc, obóz dla uchodźców, wreszcie mur na granicy węgiersko-chorwackiej. Trójka tancerzy operuje wyrazistymi emocjami: widzimy rozdarcie wewnętrzne, strach przed wyruszeniem w podróż, początkową radość po przybyciu do Europy, zniechęcenie i rozczarowanie, gdy okazuje się, że ostatnim przystankiem może być obóz, fizyczne wyczerpanie, nerwowość w trakcie próby ucieczki przez druty.

Ruch  w „Uchodźcach. Testigo documentary” jest typowy dla realizacji DzikiegoStylu, powstaje z połączenia bardzo różnych technik. Niespieszna choreografia, zbudowana w głównym stopniu na partnerowaniu, rozbija się na krótkie sola, wyraziste, poruszające duety i efektowane tria. U każdego z tancerzy widać charakterystyczne cechy ruchu: u Wiolety Fiuk ruch jest energiczny i efektowny, u Patryka Gackiego – skupiony, z figurami z bboyingu, u Michała Łabusia – płynny, organiczny, z odwołaniami do baletu. Walory te zderzają się w szczególnie interesujący sposób w licznych duetach, za każdym razem tworząc nową wartość: ruch nerwowy, rwany, mechaniczny u Gackiego i Łabusia czy pełny emocji, spójny, klasycyzujący u Fiuk i Łabusia.

Autorzy spektaklu konsekwentnie kierują uwagą widza za pomocą oświetlenia: na początku są to pojedyncze snopy światła latarek, wyodrębniające z ciemności sylwetkę, twarz czy ruch; potem reflektory, zmieniające co chwila oświetlenie i tak pozostającej cały czas w półmroku sceny. Silne emocje podbija efektowna, niepokojąca, mocna muzyka: z elektronicznymi szumami i „brudami”, wmiksowanymi szeptami i głosami, powracającymi czystymi frazami fortepianu.

Jedynym rekwizytem wykorzystywanym przez tancerzy jest srebrna folia termiczna. Na początku jest ona dosłownym znakiem: przedmiotem doraźnej pomocy, ochrony przed zimnem. W kolejne scenie jednak, założona przez Fiuk na głowę i ciało niczym płaszcz, zmienia tancerkę w figurę Matki Boskiej, sypiącej srebrne konfetti. To jedna z najbardziej efektownych scen „Uchodźców” i zarazem jedna z najbardziej nieoczywistych. Matka Boska – symbol miłosierdzia – wędruje powoli po scenie, kompletnie ignorując dwóch tancerzy, skupionych na swoim ruchu. Czyżby do boskiego miłosierdzia mieliby prawo wszyscy Europejczycy, ale absolutnie nie „obcy”?

Takie odczytanie sceny wpisywałoby się w wymowę całego spektaklu. Bo „Uchodźcy. Testigo documentary” nie są tylko historią uciekinierów ze swojego kraju, szukających nowego domu. To spektakl-oskarżenie, piętnujący naszą obojętność, walczący o prawa do wolności i godnego życia dla wszystkich. Tancerze, docierając do muru na granicy Węgier i Chorwacji, wypisują na nim hasła: „No one is illegal”, „No border no nation”, „Movement of freedom”. W mocnej, poruszającej scenie, na widowni zapala się światło. Tancerze podchodzą do widzów i intensywnie wpatrują im się w oczy: z wyzwaniem, oczekiwaniem, oskarżeniem. Los uchodźców zależy od nas wszystkich. To my możemy zapewnić im bezpieczeństwo i ludzkie życie. Ale czy będziemy chcieli podzielić się tym, co mamy?

Po tej scenie następuje finał przedstawienia: powtórzenie efektownego tria z początku spektaklu, tu przypominające, że kolejni uchodźcy zmierzają nawet w tej chwili ku bezpieczeństwu w Europie.

„Uchodźcy. Testigo documentary” to spektakl dojrzały, dopracowany, poruszający. I ważny. Jest niezwykle rzadkim przykładem zajęcia się w tańcu tematem społecznym (a jeżeli już takie przykłady mieliśmy, to odnosiły się one przede wszystkim do kwestii ciała i płci). Tancerze, precyzyjni i skupieni, nie szukają efektownych rozwiązań choreograficznych; cały ruch podporządkowany jest idei, przesłaniu, wyrazistym emocjom. To kolejne, po „Radiu Żelaza” przedstawienie DzikiegoStylu, odnoszące się do kwestii wolności. Tym razem jednak tancerze zajmują się nie nieco abstrakcyjną ideą, ale tragicznym losem tysięcy ludzi.

Mirosław Baran, adres biograficzny: (http://trojmiasto.wyborcza.pl/trojmiasto/0,114012.html?tag=miros%B3aw+baran

Figyelem! A vásárlási időkorlát hamarosan lejár!
becsült lejárati idő:
00:00

tétel a kosárban

összesen:


Lejárt a vásárlási időkorlát! Kérjük, állítsa össze a kosarát újra!